kulgerat (roadhouse)

22 feb : Een nare dag (Coober Pedy naar Marla)

Het was een warme nacht, toch redelijk goed geslapen. Rond vijf uur weer het dekentje er bij over getrokken en het zijraampje gesloten. Tja het blijft aanpassen hier.

We waren vroeger wakker dan anders en besloten er maar uit te gaan. Dan waren de eerste kilometers wat koeler!

Na het ontbijt dus op weg. Eerst richting Marla. Daarna wilden we nog wel eens kijken of we nog een kleinere etappe erbij konden nemen.

Het landschap was weer bijzonder. Eerst nog allemaal mijnbouw materiaal, dat aan bultjes bij elkaar ligt, daarna dus weer een open landschap met lichte begroeiing.

Onderweg al regelmatig de waterfles even aan de mond. Tja, je moet goed blijven drinken hier.

Op een gegeven moment zien we een flinke stofwolk aan de rechterkant van de weg. We attenderen elkaar hierop. Wat is dat? Gerda denkt eerst een wervelwind, ik denk dat er een 4wheel drive auto door het zand banjert. Het bijzondere is dat de stofwolk niet ronddraait en langzaam weer wegzakt. Op dat moment zien we iemand midden op de weg wild staan te zwaaien, ik rem af en zie dat het een vrouw is. Tegelijk zie ik dat er naast de weg een auto op de kop ligt. Dat leek dus niet best. De jonge vrouw komt jammerend naar ons toe en heeft bloed op haar gezicht. Ze kan uitbrengen dat ze net een auto ongeluk hebben gehad en dat de auto die helemaal ingedeukt op de kop ligt, de hunne is. Haar vriend zit nog in de auto en kan er niet uit. Hij roept om hulp. Gerda en ik rennen naar de auto. We ruiken de benzine die er uit loopt. De vrouw is zich ook bewust van dit gevaar en benoemt dit. Ik probeer samen met de vrouwen nog een portier te openen, maar dit zit muurvast. De vrouwen blijven scheuren aan het portier. Er zit heel iets beweging in, maar niet genoeg. Onderwijl ren ik naar de camper en grijp de ijzeren stang van de autokrik. Misschien kan ik de deur forceren. Samen doen we ons best, maar dit lukt niet. De inzittende is gelukkig aanspreekbaar en roept dat hij probeert er uit te kruipen. De andere kant van de auto biedt wat ruimte om via de ruiten er uit te kruipen. Uiteindelijk lukt dit hem en zien we hun beiden. Gerda haalt snel onze slippers uit onze auto en helpen die aantrekken. Zo is er tenminste wat bescherming tegen de dikke doorns en distels. We brengen ze eerst naar de kant van de weg. En brengen hun water, maar ze drinken niet veel. Ze hebben een telefoon, daarmee proberen ze 000 te bellen ( 112) maar we hebben hier in de outback geen bereik!

Daarna zetten we ze eerst in de schaduw van onze camper en hopen dat er auto`s langs zullen komen die verder kunnen helpen. (  we zitten 25 kilometer vanaf een roadhouse) als iemand daar kan bellen voor een ambulance ( in ieder geval voor  hulp) dan is er tenminste iets in  gang gezet.

Een Apollo bus stopt. Een Duits stel. Dan een jong Frans stel. De Fransen gaan na gezamenlijk overleg verder, zullen bij het roadhouse alarm gaan slaan. De Duitsers helpen ons om de slachtoffers bij te staan. Ik ga op de uitkijk en houdt de paar auto`s aan die langs komen. Telefoneren heeft geen zin. ( geen bereik) 

Sommige auto`s hebben een CB ( zendinstallatie) maar die komen maar 10 kilometer ver. Uiteindelijk stopte er een stel met een satelliettelefoon. Die konden dus de hulpdiensten bereiken. Dan begint het lange wachten met de slachtoffers op de hulp die onderweg zou zijn. ( dan lijken de kwartieren uren te duren)

Ogenschijnlijk ging het redelijk met ze. Maar vooral zij was in shock. We hebben ze aan de praat gehouden en geprobeerd hen moed in te spreken.

Uiteindelijk kwam er dan toch hulp: een ambulance uit Coober Pedy en eentje uit Marla. ( beiden dus zo`n kleine 100 kilometer bij ons vandaan. De verpleegkundigen/artsen waren van de Flying Docters, dus dan komt zo`n tv serie van vroeger ineens tot leven. Weldra kwam er ook politie: een rescue wagen en een bergingsauto. Tja, en dan begint het onderzoek. Hoe is het met de slachtoffers gesteld?

Beiden werden direct met een stabilisatiekraag uitgerust en werden op een brancard gelegd. Ze kregen direct anti- pijnmedicatie. En er werden vooral bij haar veel toeters en bellen toegepast. ( diverse injecties en plakkers voor de uitlezing op de draagbare units die ze bij zich hadden. Duidelijk was dat de zorg met name groot was betreffende het meisje. ( meisje van 18 en jongen van 25). Ze werd uiteindelijk ook met gillende sirene weggebracht.

Gerda heeft wat foto`s gemaakt van de auto en van hen en de hulpacties en we hebben het e- mail adres van de jongen. Doel van de foto’s is hen te helpen verwerken. Ze deden voortdurend niets als bedanken voor dat we er voor hen waren. Aandoenlijk. Maar eens zien of we nog contact met hen kunnen krijgen of via de politie nog informatie te pakken kunnen krijgen.

Uiteindelijk konden de ambulances weer op weg. Ze gingen naar Marla voor poliklinische hulp en de arts liet al blijken dat ze dan daarna wel naar Adelaide zouden vliegen.

Wij zijn toen ook vertrokken naar Marla.  We waren moe, verbrand en het even beu.  In Marla zijn we meteen de camping op gegaan, nog even gezwommen, gegeten en naar bed gegaan. Nog wat napratende over wat we gezien en gevoeld hebben.

We zullen voor hen bidden

Een nare dag dus , vanuit Down-Under

San3/Gerda